Podbródek o kształtuje proporcji twarzy. Niewielka dysproporcja zaburza balans profilu lub optycznie zmieniać odbiór rysów. Linia podbródka łączy się z szyją i żuchwą, więc ma duże znaczenie dla estetyki dolnej części twarzy. Zbyt cofnięta bródka sprawia, że nos będzie masywniejszy, a przód twarzy spłaszczony. Z kolei duży, wysunięty podbródek dominuje profil i dodaje surowego wyrazu.
Podbródek determinuje ogólny wyraz i kształt profilu. Cofnięta lub mała bródka daje wrażenie „niewykończonej” dolnej części, a nos i usta dominują. Wspomniana dysproporcja rodzi kompleksy. Albo odwrotny problem, czyli znacznie wysunięty podbródek. Z profilu taki kształt tworzy kanciastą, dominującą linię. Twarz wygląda surowo, a harmonia rysów jest zachwiana. Wystarczy rzut oka na zdjęcia sprzed lat, by zrozumieć, że bródka pełni ważną funkcję w tworzeniu płynnej linii żuchwy i szyi. Nawet różnica rzędu kilku milimetrów zmienia ogólną estetykę.
Ciekawe, że drobna korekta bródki (przesunięcie o kilka milimetrów) może wizualnie „odciążyć” nos. Przed zabiegiem rynoplastyki sprawdź proporcje bródki, czy przypadkiem prawdziwe źródło dysproporcji nie leży w cofniętym podbródku. Pacjent czasem jest przekonany, że nos jest za długi, ale po obiektywnej analizie wychodzi, że korekta linii żuchwy lub wysunięcie bródki bardziej zrównoważy profil niż rynoplastyka. Zanim pacjent przyjdzie na zabieg, powinien rozważyć, czy problem faktycznie dotyczy kości, a może tkanki tłuszczowej w okolicach szyi. Miejscowy nadmiar tkanki tłuszczowej maskuje prawidłowo ukształtowaną brodę. W takiej sytuacji lepsza będzie liposukcja lub usunięcie części tkanki podżuchwowej.
Rodzaje zabiegów (implanty, osteotomia, redukcja)
Plastyka podbródka (mentoplastyka lub genioplastyka) ma metod, w zależności od potrzeb pacjenta. Najmniej inwazyjna to implant podbródkowy. Chirurg wykonuje nacięcie w naturalnym załamaniu skóry poniżej bródki lub wewnątrz jamy ustnej, a następnie umieszcza silikonowy (bądź inny biokompatybilny) wkład, dopasowany kształtem i rozmiarem do oczekiwanego efektu. Powiększa lub wysuwa bródkę, przy relatywnie krótkiej rekonwalescencji.
Bardziej zaawansowana procedura to osteotomia bródki (genioplastyka kostna). W tym przypadku chirurg przecina kość żuchwy w okolicy bródkowej i przesuwa oderwany fragment do przodu, do tyłu albo w dół, zależnie od potrzeb. Następnie stabilizuje go przy pomocy małych płytek i śrubek tytanowych. To kompleksowy zabieg, ale ma tę zaletę, że nie wprowadza sztucznego implantu, a także koryguje dość znaczne dysproporcje. Wymaga jednak dłuższego gojenia, bo kość potrzebuje czasu na zrost. Pacjent przez kilka tygodni stosuje łagodną dietę, unika intensywnego nacisku i ogranicza gwałtowne ruchy szczęki.
Trzeci wariant to redukcja nadmiaru kości. Gdy podbródek jest zbyt wysunięty, można zmniejszyć jego projekcję poprzez zeszlifowanie lub usunięcie części kostnej. Często łączy się to z korektą tkanek miękkich, szczególnie gdy w okolicy szyi występuje nadmiar skóry lub tłuszczu. Albo z liposukcją podbródka, aby uwidocznić nowy kształt żuchwy.
Rodzaje zabiegów mentoplastyki):
- Implant podbródkowy: zwiększenie lub wysunięcie bródki przy użyciu wkładu z silikonu lub innego tworzywa.
- Osteotomia (genioplastyka kostna): przecięcie kości i przesunięcie fragmentu bródki do przodu, do tyłu lub w dół.
- Redukcja podbródka: usunięcie części tkanki kostnej lub nadmiaru tkanek miękkich dla zmniejszenia bródki.
Przebieg zabiegu i okres rekonwalescencji
Mentoplastyka zwykle trwa od jednej do dwóch godzin, w zależności od stopnia skomplikowania. Jeśli operacja polega na implantacji lub niewielkiej korekcie kości, wykonuje się nacięcie na wewnętrznej stronie wargi dolnej lub tuż pod brodą. Umożliwia to dostęp do przedniej części żuchwy. Implanty zajmują przestrzeń, gdzie formowana jest „kieszonka”. Przy osteotomii chirurg plastyczny musi odsłonić bródkę, przeciąć kość i przesunąć jej fragment na odpowiednie miejsce. Następnie montuje płytki (zwykle tytanowe) i śruby, by zapewnić zrastanie we właściwej pozycji.
Znieczulenie może być miejscowe (zwłaszcza przy prostych implantach) lub ogólne). Po zakończeniu operacji pacjent odczuwa obrzęk, zasinienie i lekki ból w dolnej części twarzy. Czasem przez kilka dni dyskomfort przy szerokim otwieraniu ust. W osteotomii bródki rehabilitacja może potrwać kilka tygodni, bo kość musi zrosnąć, a pacjent powinien unikać twardych pokarmów i gwałtownych ruchów. Obrzęk największy w pierwszych 3–4 dniach, potem stopniowo ustępuje. Musimy przez tydzień czy dwa unikać intensywnego wysiłku fizycznego i spania na brzuchu.
W większości sytuacji pacjent wraca do normalnych obowiązków po około tygodniu, choć pełne ustąpienie obrzęku może potrwać kilka tygodni. Efekt plastyki bródki zachodzi stopniowo, a końcowy rezultat będzie wyraźnie zauważalny dopiero po 2–3 miesiącach, gdy tkanki się ułożą, a naskórek i kość (w przypadku osteotomii) zregenerują całkowicie.
Dla kogo zabieg i przeciwwskazania
Korekta bródki skierowana jest do osób z istotną dysproporcją dolnej części twarzy. Cofnięty podbródek sprawia, że nos i usta dominują. Zbyt wysunięta bródka optycznie skraca szyję. W obu przypadkach lekka zmiana robi sporą różnicę.
Pacjent powinien być w dobrym stanie zdrowia, mieć ustabilizowane schorzenia i brak aktywnych infekcji w jamie ustne. Ważne jest również omówienie oczekiwań. Chirurg ocenia, rzeczywiście bródka wymaga korekty czy problem tkwi raczej w innym elemencie twarzy.
